مصاحبه ای در 30 سال قبل
30سال قبل در چنین روز هایی در منطقه عملیاتی والفجر مقدماتی مصاحبه ای با حشمت حسن زاده صورت گرفت.بدون شک مطالعه متن این مصاحبه خالی از لطف نخواهد بود.
|
نام عملیات: والفجر مقدماتی |
|
نام یگان: تیپ 15 امام حسن(ع) |
|
تاریخ ضبط: 14/11/1361 |
مقدمه:
برادر حشمتا... حسنزاده، معاون تیپ 15 امام حسن(ع) در ادامه مصاحبه خود مختصری در مورد همرزمان خود در اطلاعات و عملیات و شناسایی،توضیحاتی را ارائه میدهند. منطقه عملیاتی والفجر مقدماتی از لحاظ استراتژیکی مورد بررسی قرار میگیرد و در مورد ارتفاعات مهمی که در دست دشمن بوده،کنترل دقیقی که روی یگانهای ما قبل از عملیات داشته و این که دشمن هرگز فکر نمیکرد رزمندگان اسلام از مناطق رملی جهت حمله استفاده نمایند، توضیحاتی ارائه گردیده و گزارشی نیز در مورد فتح عظیم بیتالمقدس و نحوه آزادسازی خرمشهر داده میشود.
1- ادامه خاطراتی از برادران همرزم اطلاعات و عملیات در حین شناسایی منطقه عملیاتی
برادر حشمتا... حسنزاده: حتی... گرفتم که با او صحبت کنم و بپرسم جواد کجاست،
شاید بتوانم بگویم که دیگر سپاهی، داخل چشمهایش نمانده بود! و مردمک چشمهایش معلوم
نبودند! واقعاً حالت روانی به او دست دادهبود. من دو سه بار تکانش دادم و گفتم:
«صادقی کجاست؟ چطور شد که درگیر شدید؟» مثل بعضی از فیلمهای تلویزیون که «رو»
نشان میدهد، [چشم باز میکند] بود، حتی این طوری (با حالت عرفانی و آرام) صحبت میکرد،
میگفت که من و صادقی رفتیم، من و صادقی به آن جایی که گفتید، برویم، رفتیم؛ حدود
شصت هفتاد قدم جلو رفته و شاید تا پانزده متری نگهبان رسیدیم. من با چشم غیر مسلح
که نگاه میکردم، کاملاً دیدهبان را میدیدم! به صادقی گفتم که من بیش از این جلو
نمیآیم، بیا برگردیم، دیگر در اینجا، میدان مین نیست، نگهبان خیلی جلوست. صادقی
به او گفته که باشد تو در اینجا بنشین من پنج شش قدم دیگر جلو میروم؛ البته همین
برادرمان جواد صادقی- در حملههای قبلی
یکبار ترکش به گوش او، و یک بار هم به چشمش اصابت میکند. او به همین دلیل هم از
لحاظ بینایی و هم از لحاظ شنوایی ضعیف بود، ولی چیزی که در حد بسیار زیاد در صادقی
قوی بود مسئله ایمان، نترسی و شجاعت او بود بعد جلو میرود و این طوری که برادرمان
«راحتی» میگفت تا نزدیکی نگهبان میرسد و شروع به نگاه کردن نگهبان میکند و گفت:
من دیدم که شش نفر سینه خیز دارند به نزدیکی او میآیند؛ و تا نزدیک او رسیدند. من
یک سنگریزه برداشتم و به کمر صادقی زدم، او به من نگاهی کرد و با دست اشاره کرد
که بمان و کاری نداشتهباش! من دیدم که این شش نفر بلند شدند و از سه چهار متری،
صادقی را به رگبار بستند، فقط صدای صادقی را شنیدم که میگفت: «اشهد ان لاالهالله
و محمد رسولالله» من موقعی که دیدم صادقی افتاد، پا به فرار گذاشتم، چند تیر به
طرفم آمد ولی خودم رابه زمین انداختم خلاصه به این شکل به عقب آمدم. من خیلی خسته
بودم و کمی روحیهام ضعیف شدهبود، خیلی برایم سخت بود که دوباره به آن معرکه
برگردم و صادقی را بیاورم و احتمال زیادی میدادم که اگر شهید شدهباشد، جنازه او
را برده یا همان جا مانده باشد و میگفتم اگر زخمیهم شدهباشد او را اسیر کرده و
میبرند، چیزی نیست که من بتوانم او را به عقب بیاورم؛ روحیه بچهها هم حسابی ضعیف
شدهبود و دیدم دیگر از این بچهها نمیشود، برای امشب استفاده کرد. بچهها را به
سنگرهایشان فرستادم و خوابیدند و خودم به معبر 2 رفتم که یکی از بچهها را بیاورم
تا به طرف صادقی برویم، شاید بتوانیم او را بیاوریم؛ بعد من آمدم، یکی از بچههای
معبر 2 را بیدار کردم، خواستم برادرمان علیرضا زمانی را بیاوریم؛ بعد من آمدم، یکی
از بچهها معبر2 را بیدار کردم، خواستم برادرمان علیرضا زمانی را بیاورم که به
مقرمان در شهرک، دنبال نقشه و کالک و... رفته بود و بعد خواستیم که مسئول محور 2
را ببرم او هم گفت که شما بلد هستید، ما کجا برویم و آنها را بیاوریم! به این شکلی
که شما میگویید، فکر نکنم بتوانیم او را بیاوریم. باشد برای صبح؛ منطقه را نگاه
میکنیم
+ نوشته شده در چهارشنبه هجدهم بهمن ۱۳۹۱ ساعت 22:32 توسط کاظم فرامرزی
|
