یاد روزهایی بخیر که در نزدیک ترین نقاط به کربلا در هشت سال دفاع مقدس ،در سنگرهای خط مقدم و سنگرهای کمین دست ها را روی سینه می گذاشتیم و با ارادت و چشمان گریان امام غریب حسین بن علی ع و علمدار باوفا عباس بن علی ع و دیگر یارانش را سلام داده و درخواست باز شدن راه کربلا و زیارت عتبات عالیات را داشتیم و در ادامه طلب شفاعت در یوم الورود و قیامت را داشتیم که هنوز حتی با رفتن به کربلا به دفعات مختلف پس از برقراری آتش بس هنوز لذت این اظهار ارادت در ذهن رزمندگان فراموش نشده است.اهمیت این زیارت زمانی بود که به دلیل قرار گرفتن در سنگرهای کمین در هورالعظیم،شلمچه،فاو،مهران،موسیان،قصرشیرین،کردستان و ارتفاعات لری، سلیمانیه ،حلبچه و ...هر لحظه امکان حمله دشمن و پیوستن رزمندگان به آقاشان حسین ع بود .یاد این لحظات نورانی به خیر.

 

چشم انتظار کربلا